ماه: تاریخ نامعتبر است

همچو صبحم

یک نفس باقی ست

با دیدار تو،

چهره بنما دلبرا

تا جان برافشانم چو شمع.

“حافظ”

——————————

متن کامل شعر:

در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع

شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع

روز و شب خوابم نمی‌آید به چشم غم پرست

بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع

رشته صبرم به مقراض غمت ببریده شد

همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع

گر کُمیت اشک گلگونم نبودی گرم رو

کی شدی روشن به گیتی راز پنهانم چو شمع

در میان آب و آتش همچنان سرگرم توست

این دل زار نزار اشک بارانم چو شمع

در شب هجران مرا پروانه وصلی فرست

ور نه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع

بی جمال عالم آرای تو روزم چون شب است

با کمال عشق تو در عین نقصانم چو شمع

کوه صبرم نرم شد چون موم در دست غمت

تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع

همچو صبحم یک نفس باقی ست با دیدار تو

چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع

سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین

تا منور گردد از دیدارت ایوانم چو شمع

آتش مهر تو را حافظ عجب در سر گرفت

آتش دل کی به آب دیده بنشانم چو شمع

“حافظ”

https://t.me/kellck

دیده را فایده آن است

که دلبر بیند

ور نبیند

چه بود فایده بینایی را.

“سعدی”

https://t.me/kellck

عید منی

که باید چراغانی ات کنم

از گردنت گرفته با بوسه بوسه بی تابی

تا سینه ات تنیده در قطره قطره اشک

عشق نو رسیده منی

که باید نام زیبایی برایت پیدا کنم

چیزی شبیه خوشبختی

تا وقتی صدایت می کنم

باران اول بهار را هم به یادم بیاوری

عمر تازه منی

که باید به پای تو آن را سوزاند

نیمی از آن را در پیچ و تاب خواهش و شیدایی

نیم  دیگر را در دهلیزهای سرد پشیمانی

خطای منی

که نمی شود چشم از تو فرو پوشاند

با دامنی که گیج در هوای تو می چرخد

درحضور تو می میرد با شرمی که خیس است.

“فرنگیس شنتیا”

از مجموعه در دست چاپ: اوی من

https://t.me/kellck

بهار که آمدنی نمی شد،اگر ِتو این همه شکوفه به لبخندت نمی بافتی. زمستان هم هوای رفتن نداشت، دلش به یخ زدن آب در جوی باریک خیابان خوش بود. 

نمی دانی !این روزهای آخرِسال ،هوا برای  زل زدن به  عکست ، چقدر دونفره است!من و خیالت می نشینیم و عکس های نگرفته ی دو تایی مان را ورق می زنیم! آن قدرحواسم به تو بود که به خانه تکانی هم نرسیدم ،اصلاً تو باشی عید می خواهم چکار؟!

این هفت سین را  که کنار گذاشته ام ، زبانم لال،برای مبادای نیامدنت است ،  و گر نه تو همه ی سین های دنیا را در نوک زبانت گذاشته ای.

بس که بوسه هایت مشدد است، و این سین تشدید دارِ بی قاعده همه ی نوروز های دنیا را به دلم می نشاند.

مهربان جان!

از هر جاده ای که آمدنی شدی، خبر بده، می خواهم پرنده های دوستت دارم را که عمری ست در قفس دلم نشسته اند ،به سمت آمدنت روانه کنم…نوروز می آید ، حیف این همه دوستت دارم نیست که أسیر بمانند؟

“روشنک آرامش”

از دفتر: نامه هایی که خواننده ندارند

https://t.me/kellck

من با همه ی درد جهان ساختم اما

با درد تو هر ثانیه در حال نبردم

تو دور شدی از منو با اینهمه یک عمر

من غیر تو حتی به کسی فکر نکردم

“روزبه بمانی”

————————————————–

متن کامل شعر:

من با همه ی درد جهان ساختم اما

با درد تو هر ثانیه در حال نبردم

تو دور شدی از منو با اینهمه یک عمر

من غیر تو حتی به کسی فکر نکردم

من خسته ام از اینهمه تاوان جدایی

ای بی خبر از حال من امروز کجایی

من صبر نکردم که به این روز بیوفتم

انقدر نگو صبر کنم تا تو بیایی

ای دوست کجایی

انقدر که راحت به خودم سخت گرفتم

از عشق شده باور من درد کشیدن

میرم همه آینده ی من خاک شد از تو

با خاطره های تو چه باید بکنم من

من خسته ام از اینهمه تاوان جدایی

ای بی خبر از حال من امروز کجایی

من صبر نکردم که به این روز بیوفتم

انقدر نگو صبر کنم تا تو بیایی

ای دوست کجایی

“روزبه بمانی”

———————————————————

پ.ن: این ترانه توسط احسان خواجه امیری در آلبوم “پاییز تنهایی” سال ۹۳ اجرا شده است.

+ دانلود آهنگ “درد” با صدای احسان خواجه امیری

https://t.me/kellck

برون نمی رود

از خاطرم خیال وصالت

اگرچه نیست وصالی

ولی خوشم به خیالت.

“رهی معیری“

https://t.me/kellck

دست نیابد کسی به خاطر جمعم

زلف پریشان یار اگر بگذارد

هیچ نگردم به گرد عشق فروغی

جلوه حسن نگار اگر بگذارد.

“فروغی بسطامی”

https://t.me/kellck

پیش می آید

این چنین بی پروا، بی مقدمه

دست بر کمر عشق بگذارم و …

از میانه های شب، با تو همآغوش شوم

پیش می آید

این چنین زخم خورده،

خودم را بیابم و روح مجروحم را

دست تن گرم تو بسپارم

پیش می آید

چشم بسته از تردد بی رحم خیابان بگذرم و

با تو به تماشای دستان خالی مرگ بنشینم

پیش می آید من شعری ننویسم …

هرگز اما

نمی شود با تـــو باشم و

شاعرانگی هایم را از یاد ببرم …!

“سیدمحمد مرکبیان”

https://t.me/kellck

دست هات دلم را برد

گفته بودم؟

حالا دست های تو

تمام ثروت من است.

“عباس معروفی”

https://t.me/kellck

چه می گذرد در دلم
که عطر آهن تفته از کلماتم ریخته است
چه می گذرد در خیالم
که قل قل نور از رگ هایم به گوش می رسد
چه می گذرد در سرم
که جرجر توفانِ بند شده در گلویم می لرزد

سراسر نام ها را گشته ام
و نام تو را پنهان کرده ام
می دانم شبی تاریک در پی است
و من به چراغ نامت محتاجم
توفان هایی سر چهار راه ها ایستاده اند و
انتظار مرا می کشند
و من به زورق نامت محتاجم
آفتاب را به سمت خانه ی تو گیج کرده ام
گل آفتابگردان وان گوگ
حضور تو چون شمعی ته دره کافی است
که مثل پلنگی به دامن زندگی درافتم
قرص ماه حل شده در آسمان

چه می گذرد در کتابم
که درختان بریده بر می خیزند
کاغذ می شوند
تا از تو سخن بگویم

چه می گذرد در سرم
که بر نک پا قدم بر می دارند ببر و خدا
در خیالم.

“محمد شمس لنگرودی”

از کتاب: پنجاه و سه ترانه عاشقانه

https://t.me/kellck

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم

تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنم

دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود

مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم

آن چه در مدت هجر تو کشیدم هیهات

در یکی نامه محال است که تحریر کنم

با سر زلف تو مجموع پریشانی خود

کو مجالی که سراسر همه تقریر کنم

آن زمان کآرزوی دیدن جانم باشد

در نظر نقش رخ خوب تو تصویر کنم

گر بدانم که وصال تو بدین دست دهد

دین و دل را همه دربازم و توفیر کنم

دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی

من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم

نیست امید صلاحی ز فساد حافظ

چون که تقدیر چنین است چه تدبیر کنم

“حافظ”

https://t.me/kellck

در کوی خرابات مرا عشق کشان کرد

آن دلبر عیار مرا دید نشان کرد

من در پی آن دلبر عیار برفتم

او روی خود آن لحظه ز من باز نهان کرد

من در عجب افتادم از آن قطب یگانه

کز یک نظرش جمله وجودم همه جان کرد

ناگاه یک آهو به دو صد رنگ عیان شد

کز تابش حسنش مه و خورشید فغان کرد

…

“مولانا”

https://t.me/kellck

تو آب شده یی
در اندوه اسب ها
دلتنگی دره ها
قطرات شبنم،
مه نمی گذارد که ببینمت.

شانه به سر، تاجش را به زمین می گذارد
که تو شهبانوی کوهستان ها شوی
کفشدوزک ها خال های سیاهشان را
برای گردنبند تو در باران رها می کنند
قوچ ها برای تو با درخت صنوبر می جنگند
مه نمی گذارد که ببینمت.

تو هستی و نیستی
خالق امروز من!
تو هستی و نیستی
و سر انگشت هایم پهلو می گیرند بر صفحه کاغذ
و گواه می آورند
سوره های سپید را از دریای مه.

“محمد شمس لنگرودی”

از کتاب: پنجاه و سه ترانه عاشقانه

https://t.me/kellck